REPORTAGE
Op de tast een pentekening verkennen
SINT ANTHONIS – Zaterdag was het Nacht van de Nacht. Het landelijke evenement vraagt aandacht voor de schoonheid van de duisternis. In Sint Anthonis ging de boswachter voorop tijdens een nachtelijke wandeling door het bos.
„Als je overdag door het bos loopt“, zegt boswachter Frank Kalleveen, „is het alsof je door een kleurig olieverfschilderij loopt. Je ogen en je hersenen worden constant geprikkeld. Maar een boswandeling ’s nachts is als een wandeling door een pentekening. Natuurlijk zie je veel minder, maar wát je ziet, is heel gedetailleerd en je merkt dingen op die je overdag over het hoofd ziet.“ Dat het waar is, merken de 25 wandelaars die zaterdagavond achter Kalleveen aanlopen aan den lijve. Het duurt even voordat je gewend bent aan de duisternis. In het begin zoeken je ogen vooral naar oneffenheden op de grond. Maar al gauw besef je dat het zinloos is. Je ziet ze toch niet. Dus sjok je op goed geluk achter die donkere gestalte aan die voor je loopt. Je ogen krijgen volop de gelegenheid om rond te kijken. Boomkruinen die afsteken tegen het vage schijnsel van het avondlicht, lijken wel buitenaardse creaturen. Andere zintuigen nemen de leiding over van je lichaam. De spieren in je voeten reageren op elke oneffenheid en houden je verrassend goed in balans. Dat we de heide naderen, hoeft de boswachter niet te zeggen, dat had je al geroken. En als het groepje even stilstaat en op commando een minuut of wat zwijgt, hoor je dat de wind zich in velerlei tonen manifesteert. Ginder ruist het in het loofbos dat nog vol blad hangt. Hier, in het dennenbos, klinkt het geluid van schurende takken. Jammer dat de bosuil zich niet laat horen. Aan de rand van de heide houdt de boswachter stil. „Zien jullie die oranje gloed daarginds? Dat is het dorp Oploo. Kerk en voetbalveld zijn volop verlicht. Zelfs midden op de heide is het nooit meer helemaal donker. Elk dorp werpt zo‘n schijnsel de lucht in en de beesten raken hun natuurlijke regelmaat helemaal kwijt. De grutto wil daarom al niet meer broeden in Nederland.“ De wandelaars zwijgen. De boodschap van de boswachter is duidelijk. Toch weet hij diep in het bos nog een aardedonker plekje te vinden. De wandelaars volgen hem op de tast. Als hij plotseling stilstaat, botst iedereen tegen elkaar op. „Au!“ klinkt er achter in de rij. Nog een zintuig wakker geworden.
Eerder gepubliceerd in dagblad De Gelderlander